Wedstrijdverslag: Nike Women Run 2015 – ‘Gelukkig ben ik eigenwijs.’

‘Wel’, ‘Niet’, ‘Wel’,’Niet’, ‘Wel’, zo ging het in mijn hoofd de afgelopen weken. Niet duidelijk of mijn liesblessure volledig hersteld was, heb ik toch de keuze gemaakt om te gaan. Misschien niet de slimste keuze, en ja misschien een tikkeltje eigenwijs maar ik wil dit zoooo graag!

‘Het ging nu echt gebeuren!’

Oortjes, flesje water, hardloopschoenen ‘check check check’. Na alles tien keer te hebben gecontroleerd kon de reis eindelijk beginnen. Als toeristen in eigen land met volgepropte rugzakken, voorgepakte lunchpakketjes en niet zo modieuze hardloopschoenen vertrokken we met de trein naar Amsterdam. Het ging nu echt gebeuren!

‘…tijd om te piekeren was er niet meer’.

Nadat we zonder problemen het Olympisch stadion hadden gevonden ging het snel. Een gezonde spanning begon toch wel te komen. ‘Gaan mijn sokken niet afzakken?  Heb ik wel genoeg gegeten? En gedronken? Of heb ik teveel gedronken? En moet ik zo alwéér plassen? Als ik maar niet tijdens de run moet plassen…’  Maar tijd om te piekeren was er niet meer, opeens stonden we bij de startvakken, en ‘wauw!’ wat een sfeer. Rijen mensen langs de kant, alle lopers in dezelfde oranje shirtjes, *kippenvel*. Al voordat de race begon snapte ik waarom iedereen zo enthousiast is over deze run, wat een geweldige sfeer. Het startschot werd gegeven en er kwam beweging in de grote oranje stoet. De race was nu echt begonnen!

Voordat ik het doorhad kwamen we langs het bordje ‘1KM’. ‘Huh wow, dit ging snel’. Er was zo veel te zien langs de kant te zien dat je amper bezig was met het rennen. Soms ook wat riskant aangezien mijn focus dus ook niet lag op mijn voeten en de stoeprandjes maar oke, dat risico nemen we er dan ook maar meteen bij. Behalve een paar opstoppingen waardoor een juist tempo vinden lastig was verliepen de kilometers erna zonder problemen.

‘Nu moest ik mijn karakter laten zien.’

Na 7 km kreeg ik het zwaar, ik dacht aan wat ik eerder tegen mijn vriendin had gezegd ‘Maar 10KM kun je best wel op karakter lopen toch.’ Nu moest ik mijn karakter laten zien, niet denken aan mijn benen die op dat moment voelden als een stapel bakstenen, gewoon doorgaan.

Ik hield het vol, maar wat was ik blij toen een crew-lid schreeuwde ‘Kom op! De allerlaatste kilometer!’ Dit was het punt waarbij de adrenaline in mijn lichaam het overnam van mijn loodzware benen. ‘Één kilometer? ‘Jip dat kun je nog wel , zo ver is dat niet meer’. We naderde het stadion en de rijen mensen langs de kant werden alsmaar dikker. ‘Kom, we zetten de sprint in’, zei mijn vriendin. ‘Wattt?! Oke, waarom ook niet..’ Gelukkig zag een pacer dat we de sprint wilde inzetten en rende met ons mee.  Met volle focus op de eindstreep, waardoor we volledig misten dat we Manuel Broekman voorbij renden, en een big smile kwamen we over de finish.

Achteraf kan ik zeggen: ‘gelukkig ben ik eigenwijs…’ Want ik heb geen last gehad van mijn lies!