Running diary: mensen met Primarktassen en gevaarlijke stoepranden.

Voor de mensen die het nog niet weten, ik woon en studeer in de mooie stad Nijmegen. In het weekend ga ik terug naar mijn ‘tweede thuis’ in Brabant, waar ik werk, voetbal en nog veel vrienden en familie heb.

Afgelopen tijd ben ik het hardlopen weer gaan oppakken. (Benieuwd waarom? Dat kun je hier lezen >> http://jipsanders.com/2015/10/21/help-hoe-overleven-we-de-halve-marathon/ ). De ene keer ren ik door de bossen of weilanden in het o zo mooie Brabantse dorp. Terwijl ik een week later door de stad sjees, waar ik blikken van shoppende mensen probeer te negeren die mijn tomatenhoofd aanstaren. In deze blog vertel ik je graag hoe ik dit ervaar 😉

Mensen met Primarktassen en gevaarlijke stoepranden
Ik trek mijn hardloopschoenen aan, start de app Runkeeper en begin met rennen. Welke route ik ook kies, ik start en eindig altijd in de stad, daar ontkom ik helaas niet aan. Ik kijk naar links, rechts en nog een keer naar links. Ik constateer dat ik het kruispunt over kan steken zonder dat ik omvergereden wordt. Vervolgens ren ik naar het park, een poging om enigszins wat door de natuur te rennen. In het park word ik nageroepen door het standaard groepje hangjongeren en na 500 meter loopt het park alweer over tot een winkelstraat. Ik ren tussen de mensen door die, aan de grote papieren tassen te zien, goed hebben inslagen bij de Primark. Vervolgens kom ik langs een aantal terrasjes en lukt het me niet om alle blikken te negeren. Wat vanzelfsprekend is, want ik scan ook iedereen die langskomt als ik op terras zit. Na nog een aantal stoplichten, een auto die niet voor me wil stoppen bij het zebrapad en wat gevaarlijke stoepranden ben ik opgelucht mijn appartement te zien in de verte. Ik ren de hoek om en kom met mijn tomatenhoofd en een voldaan gevoel bij mijn eindpunt aan.

Versus.

Eindeloze weggetjes door weilanden…
Ik trek mijn hardloopschoenen aan, start de app Runkeeper en begin met rennen. Hoewel ik in een dorpsstad woon, is het gemakkelijk om de natuur in gaan. Ik groet de buurvrouw die de honden aan het uitlaten is en ren de woonwijk uit. In de verte zie ik het bos al verschijnen. De verharde straten lopen over in zandweggetjes en de bomen komen steeds dichterbij. De enige levende wezens die ik tegenkom zijn, uitgezonderd de buurvrouw…, een aantal koeien, een kudde paarden en een groepje wielrenners die na 10 seconden weer verdwenen zijn. Na een aantal kilometers rechtdoor steek ik een kruispunt over waar nog in de verte geen auto’s te zien zijn. Vervolgens ren ik de woonwijk weer in en kom ik met mijn tomatenhoofd en een voldaan gevoel bij mijn eindpunt aan.

Hoe ziet jouw hardlooproute eruit? Laat het me weten!

Liefs, Jip