Running diary: een iets minder rooskleurige hardloopupdate…

Nog 10 minuten te gaan voor het einde van de voetbalwedstrijd. Hoewel de 3 punten in onze gedachten al binnen waren, begon de tegenstander de laatste 10 minuten steeds meer druk te zetten. ‘Het is nu alles of niets!’ Met onze laatste krachten probeerden we als team de voorsprong van 2-1 te behouden. Terwijl de laatste secondes werden afgeteld, sprintte ik achter een bal aan die eigenlijk nét iets te hard gepasst was. Mijn tegenstander hield zich ook niet in en toen … AUW!

‘Ik moet er nog van maken wat er nog van te maken valt…’

Een andere update dan normaal dit keer. Graag deel ik met jullie dat ik weer een stukje verder heb kunnen rennen! Maar helaas, dit keer ziet mijn ‘halve-marathon’ update er minder rooskleurig uit. Want het zal weer eens niet zo zijn… Met een niet zo’n optimale wedstrijdvoorbereiding (zeg maar gerust geen voorbereiding) voor mijn 10 kilometer run van vorig jaar hoopte ik dit jaar beter voorbereid te kunnen zijn. En hoewel mijn liesblessure dit jaar grotendeels weg is, zit een goede wedstrijdvoorbereiding er voor dit jaar ook niet in. Die ene knullige botsing in mijn voetbalwedstrijd heeft gezorgd voor een nog knulligere enkelblessure wat ‘tijd nodig heeft.’ En nee die tijd heb ik niet! Maargoed, de halve marathon is in zicht en ik moet ervan maken wat er nog van te maken valt.

‘Nog maar 10 dagen…’

Na twee weken verplicht rusten mocht ik afgelopen week weer een kleine ronde maken. Toch wel een beetje gespannen, startte ik mijn ronde die ik gelukkig pijnvrij kon uitlopen! Met mijn enkel ging het dus prima, maar wat bleek: met mijn conditie is het anders gesteld.. Hijgend kwam ik bij mijn eindbestemming aan terwijl ik nog geen kwart had gerend van wat ik bij de halve marathon moet gaan rennen.. Toen bedacht ik me ineens ‘Nog maar 10 dagen’. PANIEK!

‘…een weg terug is er voor mij niet meer’

Mijn vriend, oma, een vriendin die ver weg woont en andere familie… Allemaal komen ze mij en mijn vriendin tijdens de wedstrijd aanmoedigen. De halve marathon is bij mijn ouders in het dorp dus publiek dat staat zal er wel staan. Ook roep ik al een half jaar op Facebook en Instagram dat ik de halve marathon ga rennen dus een weg terug is er voor mij niet meer.

 ‘Maar met zoveel mensen langs de kant haal je het wel.’

‘Je haalt het uiteindelijk toch wel op karakter’.

Ja dat is makkelijker gezegd dan gedaan denk ik dan. En na het ontdekken van mijn gestelde conditie afgelopen week begin ik ‘m toch wel een beetje te knijpen. Hoewel ik mijn stinkende best ga doen kan ik toch zeggen ‘Ja ik ben bang’. Want een-én-twintige hele kilometers is lang rennen… Maar ik moet en zal die finish halen!!

Of ik het haal?
Ik zal het zien over maarliefst 10 dagen..

Liefs,
Jip