Wedstrijdverslag: van mijn eerste halve marathon in 2016

Als je me een beetje volgt heb je waarschijnlijk wel meegekregen dat de voorbereiding voor mijn wedstrijd van afgelopen weekend verre van optimaal was. Eigenlijk kan ik het geen voorbereiding noemen, maar ik had me al samen met een vriendinnetje ingeschreven en was al maanden tegen iedereen aan het roepen dat ik hieraan ging deelnemen. Een weg terug was voor mij dus geen optie meer…

‘Misschien had ik toch een beetje last van zenuwen…?’

Zaterdagmorgen ontwaakte ik met een nogal rare droom uit mijn coma. Door teveel inschrijvingen kon de wedstrijd niet doorgaan.. Hmm.. misschien had ik toch een beetje last van zenuwen!? Desalniettemin stapte ik vrolijk mijn bed uit voor een stevig ontbijt. De wedstrijd startte pas in de avond dus op een Netflix-marathon na had ik verder weinig gepland voor deze dag. Wel ben ik in de middag nog even langs de fysio gegaan om mijn enkel goed in te tapen. Een voorbereiding die ik op zijn minst nog kon doen…Nog bedankt daarvoor!

‘3,2,1 *Pang!*’

Mijn hardloopmaatje en ik aten laat in de middag een vol bord met pasta voor de nodige energie. We kleedden ons om, pakten de nodige spullen bij elkaar en vertrokken naar ons startpunt. Al van verre afstand was het gejuich te horen, de scholierenloop was namelijk al in volle gang en ik merkte dat ik inderdaad wel wat zenuwen had.. Na 16 bezoekjes aan het toilet en 57 keer gecontroleerd te hebben of ik alles bij me had, liepen we richting de start. ‘3,2,1 *Pang!* Weg waren we. We liepen in totaal 4 rondes van ongeveer 5 kilometer.

‘Maar toen, kwam ronde nummer vier…’

De eerste ronde was vooral gezellig en mijn hardloopmaatje en ik kletsen erop los. Stapverhalen van de afgelopen week en random roddels werden uitgebreid besproken (Nogmaals excuses aan de andere deelnemers voor het aanhoren van al ons geklets). We genoten van het zonnetje en het gejuich van de mensen langs de kant. Dit was leuk! Bij ronde twee begon de mentale strijd al een beetje. Verschillende gedachtes wisselden elkaar af: ‘Ik voel me nog best prima’, ‘Voel ik nu mijn enkel?’, ‘Worden mijn voeten nu al zwaar?!’, ‘Nee ik voel me toch nog prima.’… Tientallen gedachtes verder en we waren bij het derde rondje aangekomen. Enigszins toch opgelucht dat ik nog redelijk vooruit kon komen. Maar toen, kwam ronde nummer vier… Ik was nog geen 100 meter voorbij het punt waar alle fans stonden en mijn voeten werden zwaarder, mijn kuiten werden zwaarder, mijn bovenbenen werden zwaarder. ALLES werd zwaaaarder. Onderweg drinkbekertjes pakken was teveel moeite en ook kletsen met mijn hardloopmaatje zat er voor mij niet meer in.. Het waren de langste 30 minuten uit mijn leven, meer ga ik er ook niet meer over zeggen. MAAR beetje bij beetje, werd het gejuich van de fans luider en kwam de finish steeds meer in zicht!

‘Wijn, ijs, bitterballen en bananen’

Met een big smile van oor tot oor kwamen we samen over de finish gerend! Tot mijn grote verbazing ook nog met de volgende tijd: 2:04:50! En toen, was het tijd voor een goed glas wijn, ijs, bitterballen en bananen. WE DIT IT!