Running diary: bestemming onbekend en nieuwe hardloopschoenen.

Shit! Daar gaat ie.. Er galmde een hoog geluid van
een fluitje over het perron en een geel blauw voertuig werd steeds meer een stipje aan de horizon. Daar stond ik dan, bezweet, misselijk, hongerig en dorstig…

‘Eindbestemming van deze run? Onbekend.’
Het was 6:30 en het geluid van de wekker galmde nét iets te hard door mijn slaapkamer. Ik stapte uit bed en hees mezelf direct in mijn hardloopoutfit. Ik pakte mijn telefoon en oortjes voor de muziek en liep richting de keuken. Een banaan en een dikke plak bananenbrood moet genoeg zijn dacht ik. Ik stapte de deur uit en begon meteen met rennen. Eindbestemming van deze run? Onbekend.

Ik had wel een beetje een plan en dat was om richting Elst te rennen, een dorpje vlakbij Nijmegen. Om vervolgens daar ergens de trein terug naar huis te pakken. Een probleempje: de weg naar het station. Dat krijg je ervan als je niet van te voren bedenkt waar precies je heen gaat rennen. Google maps vertelde mij dat het een kleine 10 kilometer zou zijn. Ja, ik kreeg het wel een beetje warm toen ik na een dik uur rennen op 12 km zat en er nog steeds geen station in zicht was… HELP?!

‘En ik was nog wel zo blij met mijn nieuwe hardloopschoenen’.
Het rennen werd steeds zwaarder en dat kwam niet alleen doordat ik het eindpunt niet kon vinden. Een ander probleem waren de blaren onder mijn voeten. Ik voelde ze een tijdje geleden al op komen maar de pijn nam nu toch echt de overhand. En ik was nog wel zo blij met mijn nieuwe schoenen. Ik postte van de week een foto op Instagram met de vraag welke hardloopschoenen ik moest aanschaffen. En zoals velen adviseerden ben ik toen naar een hardloopwinkel gegaan waar ze naar mijn voeten en hardloopdoelen gekeken hebben. Uiteindelijk is mijn keuze gevallen op de Asics Gel-Cumulus 18 2A. Ondanks dat roze niet echt mijn kleur is.

‘Terwijl ik het perron op rende sloten de deuren.’
Met pijn van mijn blaren zag ik eindelijk het stationnetje van Elst in de verte. Tot mijn verbazing stond er al een trein klaar die ik kon pakken. Ik checkte snel in en maakte een eindsprintje om de trein in te springen. Nog 20 meter verwijderd van de deuren en er galmde een hoog geluid van een fluitje over het perron. Ik was te laat. Terwijl ik het perron op rende sloten de deuren en vertrok de trein. Daar stond ik dan bezweet, misselijk, hongerig en dorstig… Met blaren en een rode kop.

Na een kleine 20 minuten rekken en strekken op het perron kwam gelukkig al de volgende trein het stationnetje binnengereden. ‘Oeps het is druk.’ Was het eerste wat ik dacht toen ik door de stoffige raampjes naar binnenkeek. Ik stapte in en zocht een plekje zo ver mogelijk van alle mensen vandaan. Ja, ik was me bewust van mijn rode kop en iets té overheersende zweetlucht. Een man koos voor het klapstoeltje naast mij. Maar toen ie opkeek zag ik aan zijn ogen dat hij spijt had van zijn stoelkeuze. Sorry meneer…

Het was 9:00 in de ochtend en had er al een run van bijna 14 kilometer op zitten. Dat voelde goed. Ga jij nog rennen komende dagen? Ik zeg doen! Misschien is het wel slim om eventjes een route uit te stippelen 😉

Liefs,
Jip