Wedstrijdverslag: zo ging hardlopen met een kater.

Met mijn zonnebril op mijn neus en een wijntje in mijn hand stond ik gisteren de hele dag dansjes te doen op festival Drift in Nijmegen. Samen met een groep vrienden heb ik me heel erg vermaakt! Helaas was ik vanochtend minder blij met mijn vele dansjes. Mijn benen voelden namelijk als betonblokken. Niet heel handig als je een 10 kilometer wedstrijd moet gaan rennen. Maar goed, ik mocht niet zeuren want ik had ten slotte zelf ‘ja’ gezegd om mee te doen. In deze blog lees je hoe ik de run samen met mijn kater liep en of ik de finish heb gehaald! Lees je mee?

‘Jip had een kater.’

*TRINGGGGG* Mijn wekker ging af en het duurde eventjes voor ik besefte wat er vandaag op de planning stond. Oja, een hardloopwedstrijd. HELP. Ik stapte uit bed en voelde het meteen… benen zo zwaar als betonblokken. Bovendien merkte ik tijdens het eten van mijn ontbijt dat mijn maag niet helemaal blij was met mijn drankjes van de dag ervoor. En dat liet ‘ie al borrelend weten. Al met al kon ik concluderen: Jip had een kater. Rende ik in ieder geval niet in mijn eentje vandaag…

‘Wat zie jij er fit uit!’

Met de opmerking ‘Wat zie jij er fit uit!’ werd ik door de buschauffeur verwelkomt in de bus op weg naar Eindhoven. ‘Haha, je moest eens weten’ was mijn gedachte. Maar fijn om te weten dat het niet te zien is. Na nog een uurtje me de beentjes omhoog in de bus, moest ik er toch aan geloven. 10 hele kilometers, met 100den vrouwen in roze outfits, gezellige muziek en een brandende zon…

‘Hier werd me pas echt duidelijk hoe warm het was.’

Ik vond mijn liefste hardloopmaatje en we haalden onze startbewijzen op. Bij de start werd het me pas echt duidelijk hoe warm het was. 3,2,1 PANG! Daar gingen we. Na de eerste kilometer was ik eigenlijk al op zoek naar een slokje water. Helaas moesten we daar nog eventjes op wachten. We renden door een mooie bosrijke omgeving en de sfeer was top. Al snel merkte ik dat ik niet de enige was die last had van de warmte (of misschien ook een kater?). Ik zag dat steeds meer hoofden matchten bij de felle roze outfits. Na 10 slopende kilometers was eindelijk de finish in zicht! En hoe slecht ik me ook voelde, bij zo’n hardloopwedstrijd komt dan toch altijd genoeg adrenaline naar boven. Ik voelde me eigenlijk best wel weer oke!

En wat waren we blij! Ten eerste omdat we (tegen verwachting) binnen het uur over de finish kwamen (58 min, 44 sec). En ten tweede omdat ik eindelijk languit kon gaan liggen in het gras met een flesje koud water en een ijsje! Ja, dat was fijn.

‘19.997 euro!’

En nee, ik had ook zeker niet voor niets gerend. Met mijn deelname steunde ik Pink Ribbon, een organisatie die onderzoeken en projecten financiert op het gebied van behandeling, nazorg en langetermijneffecten van borstkanker. Uiteindelijk is er €19.997 euro opgehaald. Dit vind ik top! Al met al, vond ik het een geslaagde dag. En nu duik ik mijn bed in!!

Liefs,
Jip