Zo ben ik begonnen met hardlopen.

Het is ongeveer vier jaar geleden dat ik ben begonnen met hardlopen. In deze jaren heb ik flink wat hardlooprondjes gemaakt. De ene keer ben ik na twee kilometer weer omgedraaid richting huis, de andere keer rende ik 10 kilometers alsof ik Daphne Schippers was. Ik ben meerdere malen gestruikeld over uitstekende stoeptegels, verdwaald geraakt in the middle over nowhere en heb vaker wel dan niet gedacht ‘ik stop ermee!’. Ik heb flink wat emmers vol gezweet, genoten van de mooie natuur, hard gelachen met mijn hardloopmaatje, overwinningen behaald én dieptepunten bereikt… In deze blog vertel ik je mijn (ons) verhaal over hoe we zijn begonnen met hardlopen. Lees je mee? 

– Juni 2014. Dat was het dan. Er was weer een voetbalseizoen voorbij. Onze trainer sloot (zoals elk jaar) de laatste training af met een “angstaanjagende” peptalk voor het gehele team: ‘jullie moeten je conditie wel bijhouden tijdens de zomervakantie want in augustus gaan we weer keihard van start.’ ‘Ja trainer’…

‘…bewust of onbewust wist iedereen dat daar toch niets van ging komen’.

Hier en daar werd wat gepraat over hardloopvoornemens maar bewust of onbewust wist iedereen dat daar toch niets van ging komen, zoals ieder jaar. Totdat de vakantieverveling bij een teamgenootje en mij wel heel erg toesloeg (denk ik, haha). Ze stuurde me het volgende berichtje: ‘Jip, zullen we vanavond samen gaan hardlopen?’ ‘Uhm… hardlopen?’ Eigenlijk had ik daar een gloeiende hekel aan. Het leuke aan voetbal vond ik het explosieve gedeelte. Hier bedoel ik mee sprintjes trekken, acties maken en als een malle achter de bal aan hollen. Maar hardlopen? Kilometers lang op hetzelfde tempo? Mwah. Jip was niet enthousiast.

‘Een volgende keer dan maar?’

Toch trokken we onze hardloopschoenen aan en maakten we een rondje. We kletsten over de stapavond van afgelopen week, over vakantieplannen die nog moesten komen en over nog meer koetjes en kalfjes. En PATS BOEM. Opeens hadden we vijf kilometer gerend. Ja, we waren buiten adem en onze benen waren wat verzuurd maar eigenlijk hadden we dit rondje best goed doorstaan. Een volgende keer dan maar?

‘FACK IT. We geven ons op.’

En ja hoor, een aantal dagen later maakten we weer een rondje. We merkten dat het ons voldoening gaf. We kletsten en kletsten (weer de meeste tijd over nieuwe stapavondjes die voorbij kwamen) en waren tegelijk in beweging. Na een aantal keren kwam mijn teamgenootje (en inmiddels mijn beste hardloopmaatje) met het volgende: ‘ik zag ergens iets van een Nike Women run in Amsterdam, een hardloopwedstrijd van 10 kilometer ofzo. Zouden wij dat nu zo kunnen rennen?’ Misschien wel? Misschien niet? 10 kilometer is natuurlijk wel wat anders dan onze 5 kilometer rondjes… Op de een of andere manier bleef die wedstrijd in onze gedachten hangen. De enige manier om erachter te komen of wij tien kilometer zouden kunnen rennen is door het te doen. ‘Oké, FACK IT. We geven ons op’. En zo begon ons hardloopavontuur…

‘Inmiddels hebben we samen drie halve marathons gerend en dromen we stiekem over…’

We ontdekten de adrenaline en het vrije gevoel tijdens het hardlopen en ervaarden de voldoening achteraf. Hoe we het na vier jaar nog steeds volhouden om wekelijks de deur uit te gaan? Door doelen te stellen! Ons steeds weer samen voor een nieuwe wedstrijd in te schrijven en daar samen naar toe te leven. Inmiddels hebben we drie halve marathons gerend en dromen we er stiekem over een keertje een hele marathon te rennen maar dan moeten we nog wel even werken aan ons ‘kletstempo’! 😉

Onze tips voor als je wilt beginnen met hardlopen: GA HET GEWOON DOEN! Én schrijf je in voor een wedstrijd om gemotiveerd te blijven!

Liefs,
Jip