Wedstrijdverslag: Marseille-Cassis 2018

Oui, oui, oui! Het is gelukt: 20 kilometer door de Franse bergen (de route de la Gineste om precies te zijn). Niet crossend met de auto, maar hollend samen met 20.000 anderen. Heuvelop was echt afzien, maar wat ik toen te zien kreeg was ‘magisch’! In dit wedstrijdverslag vertel ik er meer over!

Vrijdagavond stapten we al het vliegtuig in voor mijn eerste hardloopwedstrijd in het buitenland. Samen met mijn vriend en zijn broer (lees: mijn persoonlijke assistenten), want koolhydraten stapelen in je eentje is natuurlijk een stuk minder leuk. Op zaterdag haalde ik vast mijn startbewijs op en maakten we een rondje door het centrum van het regenachtige Marseille. Geen gekke uitstapjes, gewoon op het gemak. De beentjes moesten natuurlijk niet zwaar voelen morgen. In de avond aten we crêpes Nutella, lasagne en appeltaart. Ik had in ieder geval een goede bodem!

‘… sexy vuilniszak’

Zondagochtend ging om 6:00 uur de wekker maar ik was meteen blij. Waarom? Het was droog! En volgens mijn app zou zelfs het zonnetje doorkomen. Rond 8 uur stond ik al klaar bij het Vélodrôme, het voetbalstadion van Marseille. Een uur lang was het rillen van de kou maar gelukkig was ik voorbereid met een oude trui, sjaal én sexy vuilniszak.

‘Toen ik naar rechts keek zakte de moed in mijn schoenen!’

En toen was het aftellen: trois, deux, un *pang!* Weg waren we! De eerste vier kilometers waren voorbij voordat ik het wist. Maar toen begon het parcours steiler te worden, steiler, steiler en nog steiler. Toen ik naar rechts keek zakte de moed in mijn schoenen. Wat ik namelijk zag was een hele mooie berg maar met een stoet van mensen in gekleurde shirtjes, STEIL OMHOOG. Moest ik dit rennend gaan doen?! Het was zwaar, afzien en mijn benen voelden als bakstenen. Dit was ik duidelijk niet gewend.

Van 7 tot 10 kilometer ging het zo door. “Kleine stapjes, Jip. Rustig blijven ademhalen en focussen…” We liepen vol in de mist waardoor ik slechts 20 meter voor en achter me kon kijken. Fijn, genieten van het uitzicht zit er dus ook niet in. Ondertussen had ik al 138 keer gehoopt dat ik het boven aan de berg was.

‘Dit was MAGISCH!’

EINDELIJK kwam ik daar. Het 10 kilometer punt en tevens het topje van de berg, ik draaide de bocht om en kreeg spontaan kippenvel en tranen in mijn ogen. Dit was MAGISCH. Tijdens het berg af rennen kreeg ik mijn ademhaling weer onder controle. En het belangrijkste: ik begon te GENIETEN. De mist was weggetrokken en maakte plaats voor een uitzicht waar je ‘u’ tegen zegt.

Met een tijd van 1:48:39 uur kwam ik over de finish. Mijn ‘doel’ was onder de twee uur dus ik kan heel blij zijn! Tot slot wil ik Lies nog heel erg bedanken! Zonder de heerlijke lasagne, appeltaart en het Franse ontbijtje was het me niet gelukt om die berg op te komen! MERCI!

Nu ga ik croissants (met Nutella) eten voor het leven.

Liefs,
Jip