Wedstrijdverslag: zevenheuvelenloop 2018 – ‘een nieuw record!’

Gisteren liep ik de Zevenheuvelenloop in Nijmegen. Op de vraag ‘heb je een doel?’ antwoordde ik steeds ‘lekker lopen en genieten van de mooie omgeving’. Toch had ik stiekem een bepaalde tijd in mijn hoofd waar ik graag onder wilde duiken… Hoe de race uiteindelijk verliep en met welke tijd ik ben gefinisht, vertel ik in dit wedstrijdverslagje! Lees je mee? 🙂

De voorbereiding 

Drie weken terug liep ik nog een 20 kilometer wedstrijd door de Franse bergen. Als ik dat parcours vergelijk met het parcours van de Zevenheuvelenloop dan moet het vandaag wel lukken. Aan de andere kant was ik een beetje bang dat ik de wedstrijd van vandaag een beetje onderschat had door steeds te denken ‘Frankrijk is mij ook gelukt’… Of ik goed genoeg voorbereid was of niet, dat zal ik vandaag vanzelf wel merken! 😉

De race

Het was koud!

Ik vond het deze zondagmorgen koud, heeeul koud. Het allerliefste loop ik in een korte broekje met daarop een T-shirt maar nadat ik buiten even de temperatuur gevoeld had, koos ik toch voor een wat warmere outfit. Ook zag ik vanuit mijn raam veel andere lopers lopen met thermoshirts, fleece vesten, lange broeken en handschoenen. Misschien was het dan toch te koud voor korte mouwen…

Twijfels over mijn outfitkeuze…

De start was bij mij om de hoek dus kon ik mooi op mijn fietsje naar de wedstrijd. Ik was al onderweg toen ik merkte dat het zonnetje wel heel lekker warm op mijn gezicht scheen. Dit maakte het dat ik toch weer begon te twijfelen over mijn outfit keuze. Want hardlopen wanneer je té warm gekleed bent, dat vind ik echt niet fijn.

Ik besloot terug te fietsen. HUP startbewijs weer losspelden, korte mouwen aan, startbewijs weer vastspelden en met lichtelijke haast weer terug richting de start. Het was even koukleumen toen ik moest wachten op het startschot maar toen we het eerste kilometerpunt voorbij waren wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt! Ik had nu echt geen lange mouwen aan willen hebben! #WARMMM

“Dit bevestigt voor mij maar weer dat hardlopen behalve iets fysieks ook zeker een mentale uitdaging is”.

Dit was mijn tweede run die ik alleen liep en dat vond ik toch wel even wennen. Wanneer ik met mijn hardloopmaatje ren, kletsen we aan een stuk door en vliegen de kilometers voorbij. Nu was ik me veel meer bewust van het heuvelachtige parcours, mijn zware benen en de afstand die me nog te wachten stond. Dit bevestigt voor mij maar weer dat hardlopen behalve iets fysieks ook zeker een mentale uitdaging is.

De runners high.

De eerste vijf kilometers vond ik zwaar. Ik had last van zware benen en was onzeker over dat ik te snel van start was gegaan. Gelukkig herstelde ik goed tijdens de zesde en zevende kilometer die niet heuvel op waren. Toen kwamen we de twee steile heuvels tegen: ik kon me goed focussen, zette kleine stapjes en lette goed op mijn ademhaling. ‘Dit gaat goeeed’ dacht ik. Toen ik het 10 kilometerpunt bereikte kreeg ik de smaak echt te pakken. Ik kon meer genieten van al het publiek langs de kant en de mooie bosrijke omgeving. Tijdens de eerste 10 kilometer heb ik meerdere malen gedacht ‘waarom doe ik dit ook alweer?’. Grappig dat ik tijdens de laatste 5 kilometer meteen mijn antwoord kreeg ‘oja, hierom!’  Die runners high is fijn. De laatste 2 kilometer tot de finish wist ik dat ik een PR ging lopen. Daardoor liep ik nog lekkerder. Ik kon nog een heleboel mensen inhalen én had nog net genoeg energie voor een sprintje naar de eindstreep!

Een nieuw record!

Vorig jaar liep ik de Zevenheuvelenloop uit met een tijd van 1:15:29. Stiekem wilde ik daar heel graag onder duiken. Oftewel: de race volbrengen met een tempo van minstens 12 kilometer per uur. En YESS, I DID IT. Met een eindtijd van 1:13:35 ben ik zelfs 2 minuten sneller dan vorig jaar! Kortom: ik ben blij en vond het een geslaagde race!

Heb jij ook de Zevenheuvelenloop 2018 gelopen? Ging het bij jou goed? Laat het me weten in een reactie!

Liefs,
Jip