Wedstrijdverslag: Midwintermarathon (25km) Apeldoorn 2019

Nog nooit liepen we (mijn hardloopmaatje en ik) een afstand van meer dan 21.1 kilometers. Afgelopen zondag 3 februari wilden we dit record verbreken door mee te doen aan de Midwintermarathon 25 km in Apeldoorn. Op mijn Instagram verklapte ik al dat het ons gelukt is om de finish te halen (YES!) In dit blogje vertel ik hoe we de wedstrijd hebben ervaren en welke tijd we hebben neergezet. Lees je mee?

‘Was 25 kilometer wel haalbaar voor vandaag?’

Voordat we een halve marathon liepen, besteedden we veel aandacht aan de (mentale) voorbereidingen. Zo maakten we al ver van te voren een afspeellijst met onze favoriete loopnummers en bekeken we uitgebreid de looproute. Eerlijk gezegd waren we dit voor vandaag een beetje vergeten. We hadden GEEN IDEE hoe de route eruit zag en tot 10 minuten voor de start moesten we de muziek nog regelen. Bovendien had ik afgelopen maand wegens rugklachten geen lange duurlopen kunnen rennen. De fysieke voorbereiding was dus ook niet optimaal. Dit alles bij elkaar maakte het dat ik een beetje huiverig was voor vandaag. Was 25 kilometer wel haalbaar?

De avond van te voren.

De avond voor de wedstrijd hadden mijn hardloopmaatje en ik afgesproken om het rustig aan te doen. Met een aflevering van ‘Wie is de Mol’, een grote mok thee en een reep chocolade lagen we op de bank. We legden onze spullen voor de dag erna klaar en gingen op tijd naar bed. Op zondag zaten we al vroeg in de auto, we hadden al genoeg stress over het uitlopen van de wedstrijd en wilde niet ook nog bezig hoeven zijn met het op tijd komen etc.

*11:45 uur* en weg waren we!

Toen was het opeens 11:45 uur. Weg waren we. We hadden afgesproken de eerste kilometers op een rustig tempo te gaan lopen. Ons doel was immers de finish halen en niet om een supersnelle tijd neerzetten. Al snel vonden we een fijn loopritme en genoten we ontzettend van de omgeving. WAUW, wat was het hier mooi!

‘Na 6 kilometer zat ik al behoorlijk stuk.’

Daarentegen leek de weg opeens vals plat omhoog te gaan. Sterker nog, dat was ook zo. HELP, ik kreeg alleen maar meer twijfels over of ik de finish vandaag wel zou gaan halen en raakte in een vicieuze cirkel qua negatieve gedachten. Na 6 kilometer zat ik al behoorlijk stuk, *hoe moest ik in hemelsnaam nog tot de 25km door?!*

Hoe zwaar mijn benen waren, hoe mooi de natuur was. Hier en daar was de sneeuw blijven liggen waardoor het plaatje nog magischer werd. De kilometers 7 tot en met 15 liep ik verrassend lekker en ik leek steeds een stukje gemakkelijker vooruit te komen.

‘Op de een of andere manier kreeg ik mijn ene voet toch voor de andere’.

Na 17 kilometers voelde ik toch echt dat mijn benen begonnen te verzuren. Logisch, ik was zo’n afstand immers helemaal niet gewend maar gelukkig zat het qua conditie goed. Het werd in ieder geval DOORBIJTEN de laatste kilometers.

Toen ik het bord van de ’20 kilometer’ passeerde, veranderde mijn mindset. Ik begon toch echt te geloven dat ik de finish ging halen en durfte te gaan aftellen. De laatste meters voelde ik mijn benen niet meer maar op de een of andere manier kreeg ik mijn ene voet toch voor de andere. EN JA HOOR,  juichend kwamen we samen over de finish!

We behaalden een tijd van 2:14:41. Daar waren we zoals je ziet heel erg blij mee!

Al met al, heb ik enorm genoten van deze wedstrijd. Ik heb geleerd dat je lichaam meer kan dan je denkt. Een wedstrijd is qua ambiance en adrenaline zo anders dan een ‘gewone’ training op de zondagochtend. Een doel dat ik wil meenemen voor in de toekomst is om mijn mindset gedurende langere duurlopen onder controle krijgen. Want die negatieve gedachten waren toch echt mijn grootste obstakel en dus achteraf gezien helemaal niet nodig…

Wat is de langste afstand die jij ooit hebt hardgelopen?

Liefs,
Jip